شهدای کازرون، سجده می کنم بر پروردگارتان برتمام بزرگیتان و اخلاصتان. سلام می کنم بر شما که ملکوت شدید. شما که عاشقانه سرود شهادت را خواندید و پا به منطقه ملکوت گذاشتید و از شط عشق و شهادت با قایقی که به دست فرشتگان الهی هدایت می شد گذشتید. شمایی که قبل از در خون غلطیدنتان کشتگانی بودید که بی خون بر خاک فرو افتادید و این کشتن زنده کردن است به دم حقیقی که دم عشق حیات است. شما که حلاج وار به سوی دار اناالحق شتافتید و در میدان وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ، أُولئِک الْمُقَرَّبُونَ پیشتاز بودید.

آه که این إِنِّی رَأَیْتُ أَحَدَ عَشَرَ كَوْكَبًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ رَأَیْتُهُمْ لِی سَاجِدِینَ در شان همه ی عاشقان آمده و ما یوسفان افتاده در چاهیم و از قافله عاشورائیان کربلای چهار جا مانده.

 شهدای کازرون، لازم است چند روزی به عقب برگردم تا به شیوه سازماندهی و رسیدن به عملیات توضیح مختصری بدهم.

بعد از انجام عملیات کربلای 4 و شهادت عده ی کثیری از رزمندگان و دوستان و برگشت از منطقه اروند و با همراهی داغ عزیزانی که سالیان دراز با آنان مأنوس بوده و اینک در هجرانشان میسوزیم، مراسمی در نمازخانه گردان فجر لشکر المهدی(عج) برگزار شد که قرار بود من متنی را تهیه کنم؛ متنی زخمی از سوزش درون نوشتم و شهید حبیب سیاوش آنرا خواند و بازماندگان در فراق شهدا گریستند. در نمازخانه، از اشک و آه و ناله و افغان غوغایی بر پا شده بود. همه مینالیدند تازه فهمیده بودیم که آن شب بر ما چه گذشته و چه گل هایی جا گذاشته ایم و برگشته ایم. به علت کثرت شهدا، قرار شد بازماندگان چند روزی به شهر بازگردند تا از التهاب به وجود آمده در شهر کمی بکاهند. در شهر شایعه ای مبنی بر اینکه همه بچه های کازرون به شهادت رسیده اند پیچیده شده بود و شهر در سکوت و غمی بزرگ فرو رفته بود.

سردار دلاور سپاه اسلام فاتح عملیاتهای والفجر2  خیبر  بدر  والفجر 8  کربلای 4 و 5 و... شهیدی از شلمچه شهید

مرتضی جاویدی فرمانده گردان فجر لشکر 33 المهدی.